Vanuit het hart van Theo: ‘Soms breek je in dit vak, daar hoef je je niet voor te schamen’

Theo (34) werkt vier jaar als ambulancechauffeur bij RAV. Het is een jongensdroom die uitkomt. “Ik wil iets betekenen voor een ander. Niet in een ziekenhuis met opgetrokken muren, ik wil buitenspelen.” Daar haalt Theo zijn meeste werkgeluk uit. “Geen dag is hetzelfde. En als we met onze gele bus aankomen, zie je vaak al de opluchting op iemands gezicht.” 

Op de valreep

Met kop en schouders steekt Theo’s meest bijzondere moment bij RAV erbovenuit. Een ontmoeting die diepe indruk op hem maakt. “Als ambulancemedewerker kunnen we veel voor mensen betekenen, maar op psychisch vlak helaas niet. Als een man na drie bezoeken hetzelfde verhaal op ons afsteekt en ik hem vriendelijk erop wijs dat wij weinig voor hem kunnen doen, gaat er een knop bij hem op. Hij staat op, trekt zijn jas aan, leegt zijn broekzakken en loopt naar buiten. Vlak na de woorden: ‘Als het zo moet, dan ga ik er een eind aan maken…’ In de stromende regen loop ik hem achterna. Als hij dertig meter van een kanaal begint te versnellen, ren ik hem zo snel ik kan achterna. Een meter van de waterkant weet ik hem te stoppen en valt hij op de grond. Hulpdiensten als de politie zijn op dat moment nog niet ter plaatse, dus sta je daar samen met je collega…”

Traantje wegpinken

“Het enige wat ik hem op dat moment weet te zeggen is: ‘Ik ben ook gewoon maar een mens en ik wil niet op mijn netvlies hebben dat jij voor mijn neus in het water springt’.” Wonder boven wonder lukt het Theo om de man rustig te krijgen en samen wandelen ze terug naar zijn huis. Hulpdiensten zijn inmiddels ter plaatse en er is direct een plekje vrij bij de crisisdienst. Eenmaal binnen bij de crisisdienst, vlak voordat we vertrekken, breekt de man en bedankt Theo enorm voor de abrupte reactie bij de waterkant. “Het is niet onze taak om deze hulp te verlenen, maar soms gebeuren dingen vanzelf. Achteraf wordt er dan wel een traantje weggepinkt. Een verhaal als dit draag je altijd bij je. Door het verhaal te blijven vertellen, kun je het een plekje geven. Soms breek je in dit vak, daar hoef je je niet voor te schamen.”

Er zijn voor elkaar

Theo is dankbaar dat hij binnen RAV de kans krijgt om zich te blijven professionaliseren. “Zowel in opleiding als in nazorg.” Zo heeft elke collega ook neventaken. “Ik doe de nazorg van collega’s. Na een heftige inzet, leg ik contact met de betrokken collega’s. Het is mooi hoe open ze een gesprek voeren. Het voelt altijd vertrouwd. In de dagen na het incident blijven we in contact. Je kunt er zo echt voor elkaar zijn.”